Je hebt van die mensen, die lijken maar niet te kunnen stoppen met praten. Als ze maar enigszins open staan voor wat input van jouw kant, kan dit hele leuke gesprekken geven. Wanneer dit echter niet het geval is… hoe onbeleefd is slechts knikken en ‘uhum… ja… tjonge…’ in het bijzijn van een spraakwaterval?

Je hebt van die mensen… die praten gewoon veel. En van die mensen die gewoon niets zeggen. Beiden hebben hun voor- en nadelen, toch worden ze niet allebei gewaardeerd. ‘Zij zegt nooit iets.’ hoor ik meer dan ik zou willen horen. Maar misschien is zij bezig met verwerken. Of misschien analyseert zij alles voordat ze wat roept. Misschien vind ze zichzelf niet belangrijk genoeg om iets te zeggen. Denk ik dan. Maar dat spreek ik 9 van de 10 keer niet uit. Want misschien doet het er gewoon niet toe.
De andere kant, die van de spraakwatervallen, lijkt vandaag de dag meer en meer als positief te worden ervaren. Mensen die goed kunnen praten worden snel als ‘assertief’ gezien. Kleed je praatje mooi aan en de inhoud doet er nauwelijks meer toe. Zo lijkt het tenminste.
De stillere zoekt afzondering, de spraakwaterval de groep. De verschillen lijken groter dan ooit, maar misschien staan deze twee wel dichterbij dan je denkt.
Zolang ik maar praat… zolang ik maar praat wordt er niet naar mijn problemen gevraagd. Zolang ik maar praat heb ik geen tijd om na te denken over wat ik écht wil bereiken. Zolang ik praat overschreeuw ik dat onrustige gevoel wel.
Zolang ik stil ben, weten ze niet wat er echt is. Zolang ik zwijg weet ik wat er gebeurd. Zolang ik mijn mond maar dicht heb, zeg ik in elk geval niets stoms.

En beiden zoeken ze naar de controle over het leven. Die zoektocht naar controle komt me iets te bekend voor. Hoe vaak sorteer ik niet de glazen in de kast, breng ik dwangmatig structuur in dingen om maar ergens grip op te hebben? Is dit niet de reden van het bestaan van weersvoorspellingen, sociale media en informatiegidsen? Kennis is macht. Wie veel kennis heeft, heeft veel om controle over te hebben. En marketeers zijn weinig meer dan schatgravers naar macht. Want als je iets hebt om de massa mee te bespelen… macht, we zijn er allemaal prooi van.
Het irriteert me hoe alles altijd met praten opgelost dient te worden. Standpunten worden bekend gemaakt via speeches, discussies gaan vooral door gesproken woorden en we zijn te lui om te lezen en dus luisteren we een audioboek. Voor die promo die ik je vorige week liet zien (heb jij de Facebookpagina al een like gegeven?) moest ik ook praten. Standpunten uitdragen. Ik vind discussiëren echt heel zinnig, maar zo’n eindeloos monoloog… daar moest ik even op oefenen. En dit waren maar een paar zinnen. (Maar mezelf kennende… ook ik kan zo’n spraakwaterval zijn.) Ik prefereer de geschreven taal boven de uitgesprokene, maar haal voldoening uit beiden.
Afdwalen, dat is wat ik doe.

Laten we terug gaan naar het begin, waar ik over spraakwatervallen begon. Misschien heeft diegene die jouw signalen van eventuele desinteresse niet oppakt gewoon veel op zijn hart en moet hij dat bij je kwijt. Misschien ben jij wel zo iemand met een luisterend oor, ben jij een van de weinigen die nog niet gestopt zijn met luisteren. In elk geval verdient ook de spraakwaterval de waarheid en vind ik dat je dat zou moeten zeggen als je niet bereid bent om te luisteren.
Spraakwatervallen ratelen maar door, zoals het een goed controlefreak betaamt.
En als je nu gewoon graag veel praat…  neem jezelf eens een halfuur op en ga daar naar luisteren. Praten we daarna verder, goed?

Lieve spraakwaterval, ik weet niet zo goed wat ik met je moet. We balanceren op een randje waarvan ik niet weet of de afgrond links of rechts is. Laten we doorlopen, zodat we niet hoeven te kiezen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

CommentLuv badge

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.