Eerste keer

Onlangs was ik met mijn broer weg, toen ik een selfie wilde maken met uitzicht op het lokale stadhuis. Zijn – tot mijn verbazing – eerste selfie. Die verbazing sprak ik even uit en vervolgens wilde ik al helemaal een selfie maken. Maar hoe terecht is dat?

Tweede keer

Het is niet dat ik wakker lig van selfies, of uberhaupt het aantal foto’s wat we tegenwoordig maken. Maar alles lijkt vast gelegd te moeten worden. Van concerten en optredens tot onze maaltijden en ontmoetingen met vrienden.

Onlangs las ik een blog waar een jonge moeder vertelde dat ze bij een eventueel tweede kind graag meer foto’s wilde maken, zodat ze veel meer kon terugkijken naar haar leven als zwangere vrouw en de groei nog beter kon zien.

Derde keer

De afgelopen twee weken heb ik twee kleine schilderijtjes gemaakt. Een gebaseerd op een bijbeltekst en een gevoel waar ik mee zat en eentje voor de leuk en omdat ik mezelf voorgenomen had weer wat meer te gaan tekenen en schilderen.
Gewoon omdat het leuk is en schilderen wat meer voldoening geeft dan het kleuren van een kleurplaat.

Dat maak ik mezelf wijs. Maar is dat zo? Want ik leg direct mijn schilderijen vast op instagram. Want mijn knutselwerkjes vangen wat likes. Het zijn er niet zo veel als op facebook, maar het zijn een paar likes.

Stiekem irriteer ik me aan de eerder genoemde festivalvastleggers. Waarom ga je niet gewoon genieten van alles wat je ziet, voelt, hoort, ruikt en proeft? Dan kun je het daarna je vrienden vertellen?

Vierde keer

Sharing is caring, het motto wat ik misbruik om allemaal onzin te delen met vrienden. Van leuke memes tot diy’s.
Het maken en delen van foto’s lijkt ook een soort betrokkenheidsdingetje te zijn. We zijn bang om niet alle goede dingen uit ons leven te herinneren (en om iemand daarmee te kort te doen?)

Van mijn zomervakantie heb ik bijna geen beelden, maar het was een van de fijnste zomers die ik me kan heugen. (Maar dat zeg ik bijna elke zomer geloof ik.)
Fijn, omdat ik dingen gedaan heb die ik leuk/belangrijk/inspirerend/uitdagend/nuttig/gewoon vind en omdat ik uitgerust weer aan de slag kan.

Maar niet alles wat ik gedaan heb kan ik met iedereen delen. Niet iedereen snapt dat ik ver fietsen chill vind vanwege het afzien van de laatste 20 km, als je een tocht maakt van minstens het viervoudige.
En hoewel ik niet van zon/zee/strand vakanties zeg te houden, lag ik twee weken lang elke dag te dobberen op Neerlands zoute water, om daarna in de zon weer op te drogen. Maar waarom ik dat verkies boven de costa’s, weet geen beeld vast te leggen.

Dit is geen heel betoog over meer/minder vastleggen. Meer wat gedachten die door me heen schieten. Misschien zijn we wel bang geworden om iets te beleven, vanwege de snelheid van alles om ons heen, omdat we te weinig verwerkingstijd hebben.
Of misschien willen we inderdaad alles delen, omdat we hopen dat we anderen inspireren. Wellicht leggen we alles vast, omdat het ons helpt om meer grip uit te oefenen op de wereld waarin we leven. En wellicht leggen we gewoon veel vast, omdat we de techniek hebben.

Hoe dan ook, vraag je eens af hoeveel je aan beelden vast legt. Hoeveel frames maak je in, een dag, een week, een maand, een jaar? En zijn het echt de momenten die je vast wil leggen?
En heel misschien: waarom leg je deze beelden vast?