Ik word vakvrouw
De laatste tijd schiet het wel eens door mijn hoofd. Wat als ik nou een opleiding voor iets ‘simpels’ (dwz = iets doen), zou volgen, gewoon een vak-vak zou leren. Dan wordt je vakman. Of vakvrouw, in mijn geval. Ik bevind me aan het eind van mijn studie en vraag me gewoon af of het het allemaal wel waard is. Dan bekruipt me het gevoel dat we allemaal maar mee doen aan de school-opleiding-werkcyclus, alleen maar om het systeem in stand te houden.
“Zou je niet doorstuderen, wil je minister-president worden misschien?” Vraagt iemand me. Maar als ik dat zou doen, dan weet ik zeker dat ik in mijn eigen hoofd verdrink. Dat ik slapeloze nachten heb, omdat alles zo complex is. En alles moet. Bijna alles prioriteit.
Alles is belangrijk
Dat doet me denken, ik kwam gister een tekst tegen…
P1: Weet je wat jouw probleem is? Jij kan geen prioriteiten stellen.
P2:Onzin! Ik heb 528 prioriteiten. Hoe durf je te bewerken dat ik er geen kan stellen?
P1: Heb je er ook een overzicht van gemaakt?
P2: Nog niet aan toegekomen, maar dat staat hoog op mijn prioriteitenlijst.
En soms voelt dat zo. Dat de keuze om iets te gaan doen uiteindelijk valt op ‘wat moet er vandaag, nu-nu, gebeuren?’ Maar ook dat levert druk op.
Door de zogenaamde veegweek voel ik me gedwongen om mijn eigen studieplanning om te gooien en die herkansingen op een andere plek in het jaar prioriteit te geven. En toch voelt het me nu alsof ik 30 ec in een blok van 15 ec aan het proppen ben. Vind ik het gek dat ik zo vaak moet kiezen tussen prioriteiten.
Op de CHE wil het nog wel helpen om je keuzes te verantwoorden aan de hand van je persoonlijke moreel. Je waarden. Je normen. Iedereen snapt family first, gezondheid eerst. Maar ik vrees de dag waarop dat niet meer zo zou zijn.
Hutje-op-de-hei-verlangens
En dan bekruipt me die gedachte weer. Wat nou, als ik gewoon een gekke taal zou leren. Een vreemde taal. Een nieuwe taal. En dan verhuis. Dan leer ik een nieuwe cultuur. Nieuwe gewoonten. Nieuwe mensen. En dan werken in een klein dorpje, in de plaatselijke bakkerij. Waar je de rest van je leven bij het meubilair hoort, maar tegelijkertijd nog outsider bent omdat je niet van daar bent. Misschien daagt het werk me dan niet uit. Haal ik niet álles uit mezelf. Maar het leven zou er overzichtelijk zijn. Behapbaar.