Laat me wat met je delen, onder het mom van sharing is caring.

Perfectionisme, zelfacceptatie en hooggevoeligheid

Herinneringen en socialisering
De afgelopen paar jaren heb ik als heel intens ervaren. Daarbij zie ik talloze zegeningen, maar daarin voel en herinner ik mij ook de pijn die er soms bij kwam kijken. En waar sommige herinneringen bijna verdwenen zijn, staan anderen me nog op het netvlies alsof het gisteren gebeurde.

Met een huisgenoot houd ik al een tijdje gesprekken, over wie je bent, wat je wilt, onze drive in het leven. Inclusief socialisatie, want dat bepaalt deze dingen  grotendeels.

Vaardigheden vanuit perfectionisme
Afgelopen jaar was het eerste jaar waarin ik bewust last had van mijn perfectionisme. Ik hoor mijn hele leven al dat ik perfectionist ben, maar zag en ervoer dat vooral als een kracht. Maar in het afgelopen jaar heb ik mezelf er mee dwars gezeten. En, tot mijn irritatie, doe ik dat nog steeds. En omdat ik me ervan bewust ben, zie ik het ook steeds vaker.
Gekscherend noem ik het meestal mijn ‘verbetervirus’. Van (bijna) alles wat ik zie denk ik: het is goed, maar het kan  beter. En, eigenwijs als ik ben, ik denk ook vaak te weten hoe. Dat maakt me tot iemand met een sterke visie én oog voor strategie (+), maar ook een idealist. Scheutje creativiteit erbij en ik word ervaren als innovatief. (+)
Combineer dat, ik heb ontzettend veel lol in het sparren met andere mensen. Ondernemer X wil een bedrijf starten en heeft een ondernemingsplan geschreven. Het was ontzettend leuk om daar mee om tafel te zitten en verder te denken: woorden geven aan ideeën van een ander en doorvragen, scherpstellen en aanvullen. Genieten vind ik dat.

Omgaan met perfectionisme
Dat is de positieve kant van mijn perfectionisme. Maar ik kom er ook achter dat ik mijn eigen gevoel in de weg sta. Ik heb een ontzettend levendige binnenwereld, waar ik geen raad mee weet. Of in elk geval, ik kan hem niet uiten. Niet naar mezelf en niet naar anderen. Er gebeurd simpelweg te veel. Hoe vaak heb ik wel niet verzucht kon ik maar héel even stoppen met denken. Omdat over alles denkprocessen lopen en zodoende wordt er over alles gereflecteerd.

Waarom sta ik dan mijn perfectionisme mijn gevoel in de weg? Omdat ik altijd met een voet op het gas sta én met een voet op de rem. Ik kick op nieuwe ervaringen, maar zit ook redelijk snel vol. Het afgelopen halfjaar heeft me geleerd om tijd voor mezelf te nemen en bewust te ontspannen, om tot rust te komen. Maar mijn energie krijg ik juist van sociale activiteiten. En dat botst ontzettend. Alsof je introverte en extraverte kant altijd maar aan het vechten zijn om het recht van de sterkste. Grofweg open ik maar twee emoties: vrolijk en verdrietig. Aka, geluk en pijn.
Wat doe ik dan met de overige emoties? Geen idee. Blijkbaar stop ik die weg, al ervaar ik dat niet zo. Ik relativeer al het overige gevoel, beredeneer het weg naar feiten.
Ter illustratie: ik irriteer me aan het gedrag van een vriendin -> ik ben vast moe, als ik nu ga slapen kijk ik er morgen anders tegen aan en kan ik dit rationeel beschouwen.  En dan ga ik slapen en de dag erna kan ik het meeste altijd wel plaatsen. (Maar zij heeft X meegemaakt. En ik reageer altijd zus op situaties…) 

Ik ben niet bang voor de boze wolf
Dit wordt een veel te lange post, hopelijk ben je nog niet afgehaakt. 😉
Langzaam begint bij mij een vermoeden te rijzen dat dat wegredenen van mijn gevoel, een gevolg is van mijn perfectionisme. Ik ben absoluut niet bang om te falen – falen hoort bij het leven en daar leer je van – maar denk gewoon altijd dat dingen beter kunnen. EN dus verwacht ik van mezelf dat ik dingen altijd beter doe. En dan kan ik mijn grens prima aan jou aangeven, maar mezelf push ik gewoon door. Voor het hogere doel, omdat ik wéet dat ik het beter kan. En waarom zou je dan kiezen voor minder? (Ohja, omdat je ook jezelf rust moet geven.)

En dus ben ik gaan googelen. Naar omgaan met emoties. En al gravende op het web, kwam ik allemaal pagina’s tegen over hooggevoeligheid. Een hokje waar ik veel te veel in pas. In de extraverte variant van. En dat verklaart dat bovengenoemde innerlijke conflict. (En nog zo frapant, het verklaart ook mijn bevindingen en keuzes met voeding. Say whut?!)
Vervolgens loop ik alles weer wat te relativeren voor mezelf. Ik ben nog steeds Ella, dit verandert niet wie ik ben, maar is gewoon een nieuwe bril om naar mezelf te kijken. Met met dit boek kun je jezelf leren begrijpen kom ik niet verder. Want ik ben niet verandert en ik snap mezelf ook niet beter.

Waarom je positief over je zelf moet én kunt denken
En het feit dat veel hooggevoeligen negatief naar zichzelf kijken, daar herken ik mezelf ook niet in. Terzijde, ik denk dat een positief zelfbeeld in mijn karakter arrogant zou zijn. En met al mijn gereflecteer heb ik besloten het dan ook bij realistisch te houden. Voor zover dat kan, want je eigen referentiekader zal altijd gaten en  blinde vlekken vertonen.
Waarom ik me niet herken in dat negatieve zelfbeeld, zal ik voor je benoemen. Door gevoel om te denken naar feiten, kun je jezelf redelijk zwart/wit indelen.
Bij een realistisch/positief/ niet negatief zelfbeeld horen daarom 2 beredeneringen:
1. Stel dat je 80 jaar leeft. Ik ben nu bijna 20. Dat betekend dat als ik negatief naar mezelf ga kijken, ik nog 60 jaar negatief over mezelf ben. Lekker vooruitzicht. Opbouwend ook.
2. Op het moment dat je iets denkt, wordt er een verbinding gelegd/versterkt. Vertel ik mezelf ik ben stom, dan wordt dat vastgelegd. En hoe vaker ik dat denk, hoe sterker die verbinding. En hoe sterker die verbinding, hoe meer dat (mijn) waarheid wordt. Dan kun je, mijns inziens, maar beter positieve verbindingen versterken.

Enfin, zover staat het op de weg van zelfontwikkeling. En de eerst volgende stap om zelf weer verder te groeien: wat bevat mijn binnenwereld?

Herken je je, in de situaties die ik schets? Of in de gedachten die ik deel?