I don’t get mad, I disappear. Het was een uitspraak die ik onlangs tegen kwam op Pinterest die me triggerde om (weer) na te denken over het aangaan van confrontaties. Doe ik dat? En hoe?

Strategie 1: vermijden
Het mag duidelijk zijn dat de quote bleef hangen omdat ik mezelf er in herkende. Ruzies en conflicten, daar houd ik niet zo van en dus probeer ik ze te vermijden. Niet per se dat je weg loopt voor confrontaties, maar gewoon veel manieren zoekt om het niet te knallen. Is dit zo belangrijk voor je? Prima, doen we dat. En op die manier je eigen behoeften niet voorop stellen, om onnodige conflicten te ontlopen.

Wat ik vind, dat doet er niet altijd toe. En mocht het wel belangrijk zijn, dan krijg je ‘m ook wel van voren. (Hoewel ik het wel leuk vind om meningen te delen en het daar over te hebben, soms kost het ook onnodig veel energie.)

Strategie 2: ontwijken
Dit alles gaat dan om de opbouw tot een confrontatie, maar er is ook het moment zelf. Als ik echt boos of geïrriteerd ben, wat gebeurd er dan?
A. Ik loop jankend weg
B. Ik spreek mijn irritaties niet uit naar die persoon, ga de hele situatie bestuderen en mezelf vertellen wat ik allemaal anders had moeten doen in de situatie. (Inclusief het uitspreken van mijn irritaties dus, want uiteindelijk geeft dat veel meer ruimte tot een open gesprek.)
C. Ik maak een analyse en een week later kom ik naar je toe. ‘Hey, ik heb er eens over nagedacht hè en nu kom ik tot de conclusie dat…’

Strategie 3: confronteren
Allemaal oplossingen waarvan ik denk dat moet anders kunnen. En dus hamer ik het bij mezelf er in: uitspreken, gewoon op tafel leggen, ik-boodschappen en gewoon recht voor zijn raap. Er bij zijn vóordat de emotie de overhand heeft.

Is mijn moeite met ruzies voor jou herkenbaar? Hoe ga jij om met (onnodige?) confrontaties? Heb je wel eens geprobeerd je gedrag hierin te sturen?