Wanneer ik mijn haar gedaan heb kijk ik in de spiegel. Ik zie er zo anders uit dan normaal. Ik weet niet of ik de nieuwe ‘ik’ leuk vind of juist totaal niet, maar op dit moment kan het me niet schelen. Ik moest en zou een nieuw leven beginnen. Niet dat dat kon, maar toch. Het idee stond me aan. Niemand die de fouten kende die je in het verleden gemaakt had. En anderzijds niemand die al die leuke momenten van vroeger met je kon delen, niemand die jouw herinneringen kende en dus ook niemand met wie je ze kon ophalen.
Ik draaide een rondje en plofte neer op mijn bed. ‘Hello life.’ mompelde ik. Maar het was niet gemeend. Het liefst bleef ik hier binnen, zo lang als het kon en zoveel mogelijk contact vermijdend. Kluizenaar.

Ik draaide rond en rond en rond en rond. En rond en rond en rond. Niet dat het mijn problemen oploste, maar het het was in elk geval iets wat me dichter bij vliegen bracht. In gedachte hoorde ik zinnen uit series die ik gekeken heb. ‘Dancing is the closest way to fly.’ maar het was niet waar. Voor mij in elk geval niet.  Slapen, dán kwam je dicht bij vliegen. In mijn verbeelding konden we allemaal vliegen, verbeelding kan dingen zo veel mooier maken. En tegelijkertijd de mooiste dingen slopen trouwens.
Ik viel op de grond en knalde met mijn hoofd tegen het bed. Elke poging tot vliegen was gedoemd om te mislukken. The closest way to fly. Op de grond liggen en wachten tot alles om je heen vervaagd is.

De bult op mijn hoofd werkte ik handig weer weg. Niemand zou vragen water gebeurd was want niemand wist dát er iets gebeurd was. Ik keek naar mijn neus. Soms hoopte ik dat er kleine wezentjes op zouden zitten die begonnen te dansen zodra ik naar ze zou kijken. Maar ach, ik hoopte wel meer.
Ik denk dat iedereen zijn eigen manier heeft om te vliegen. Of dat nu dansen is, of berg beklimmen. Iets waar je een adrenalinekick van krijgt, elke keer dat je het doet. Je wilt er meer en meer en meer van. En we zijn er allemaal verslaafd aan. Vrijheid. En we willen allemaal onbewust hetzelfde, vliegen. Op onze eigen manier, want we zijn allemaal uniek. En juist daarom zijn we niet meer uniek. Of toch wel?