De zachte zwoele zomerwind woei door mijn haren. Mijn kleding wapperde met de wind mee en ik deed een bijna poging om mijn haar niet in mijn gezicht te laten waaien, het in model houden had ik al opgeven. Dit waren van die momenten waar ik van hield, hoewel ik verlangde naar de koelte van regen, sneeuw, vandaag zou ik genoegen nemen met de koelte van de nacht. De schaduwen maakte de dag temperatuur nét dragelijk en het zou eigenlijk een perfecte zomerdag geweest zijn, ware het niet dat ik stond te wachten op mijn opdracht.

Eigenlijk begon het geheel anders. Ik stond ergens te wachten, iemand sprak me aan. Niets bijzonders, gebeurt toch zeker wel vaker? De persoon in kwestie snijdt een onderwerp aan en vraagt dan halverwege ‘Vindt jij dat ook?’
Hier stop ik even. Vindt jij dat ook? Een vraag die reactie uitlokt, misschien wel een reactie die je eigenlijk niet wilde geven.
Tegelijkertijd duwt ‘Vindt jij dat ook’ je in een hoekje. Het suggereert dat het normaal is dat te vinden, dat je niet de enige bent die dat zou vinden (of juist niet), sterker nog… je wijkt misschien wel erg sterk af van de groep wanneer je dat niet vindt…
Vindt jij dit ook lokt uit tot een reactie, wellicht een heftige, een discussiepunt, bovendien wil ‘ook’ bijna altijd in dit geval zeggen dat de spreker dit ook vindt, of dat hij (of zij natuurlijk, maar het was in dit geval een hij,) en dat kan voor verwarring zorgen. En ik hoor mijn ouders nog zo zeggen ‘Alegria, Alegria, praat toch niet met vreemden!’

Zodoende heb ik een vaag gesprek gehad waarin mijn antwoorden geforceerd werden. Ik werd geduwd naar een punt  en zo sta ik dus vandaag te wachten. Oh zeker, ik heb wel gehoord wat ik moest doen… ik zou een envelop krijgen, een paar instructies en als ik die gewoon uitvoerde zou er niets aan de hand zijn. Eerst zien dan geloven.
Het geritsel in de struiken doet me af en toe opkijken, is daar wat? Nee, een kat. Of slechts de wind. Zou ik misschien al aan het begin van mijn opdracht falende zijn?